Love restricts Freedom!!

Dagelijks zit ik op het werk te praten met mijn stagiaires en de jongeren die vaak bij me binnen wandelen om vragen te stellen, maar ook vaak genoeg om even wat bij te kletsen of te debatteren over L.I.F.E's issues. En dan hebben we het regelmatig over opvoeden en met name over dat ik streng ben als vader.

Vragen als mogen ze uitgaan en zo ja, hoe laat moeten ze weer thuis komen. Mogen ze alleen op vakantie. Wat als ze tegen je zouden liegen. En stel dat ze thuis wonen en niets uitvoeren, geen school en geen werk maar ook niet luisteren naar u en uw vrouw. Wat gaat u dan doen?

En dan wijs ik terug naar een zin die ik heb meegekregen van een goede vriendin van mij, die mij op een middag het onderwerp van de dag van de kerk waar ik heen ga als ik in Chicago ben smsde. In haar sms stond "Love Restricts Freedom" of terwijl "Liefde begrenst vrijheid".

Ben ik streng?
Ik vind van niet! Ik ben duidelijk in wat mijn grenzen zijn en wat de gevolgen zijn als deze grenzen overschreden worden. Ik wil het beste voor mijn kinderen en probeer mogelijke problemen te voorzien en ze hiervoor (voor zover mogelijk) te behoeden.

Wat ik wel merk is dat mijn kijk op opvoeding vaak niet gelijkt staat met dat van andere ouders in mijn leef omgeving (als ik hun kinderen mag geloven).

Uitspraken van jongeren:
- Als mijn moeder mij een tik zou geven, dan krijgen we echt ruzie thuis.
- Mijn ouders moeten me niet zeggen wat ik wel of niet kan doen, ik ben al 17 jaar.
- Ik koop wat ik wil met mijn geld, daar hebben mijn ouders niets over te zeggen.

Uitspraken van ouders:
- Ze is nu 16, ze is oud en wijs genoeg.
- Je kan het ze verbieden, maar ze doen het toch.
- Ik was vroeger ook zo, maar het is met mij ook goed gekomen.

Mijn mening mbt deze uitspraken:

- Als mijn moeder mij een tik zou geven, dan krijgen we echt ruzie thuis.

Ik kan begrijpen dat een tik krijgen van je ouders niet prettig is. En ik denk dat we met praten best ver kunnen komen. Maar ik vind wel dat zeker als kinderen jong zijn en ze zijn je aan het uitproberen, een corrigerende tik om daarmee een grens aan te geven geen kwaad kan. Dan heb ik het niet over zwepen, slaan met een stok of iemands hoofd bonken tegen een muur. Wat ik wel storend vind is het gedeelte waarin gezegd wordt "....dan krijgen we ruzie". Het gemak waarin de jongeren zich op 1 lijn meten met hun ouders, zegt mij wel iets over het probleem dat er aan het ontstaan is. Je bent niet minder als mens, maar je ouders zijn niet je gelijken.

- Mijn ouders moeten me niet zeggen wat ik wel of niet kan doen, ik ben al 17 jaar.

In mijn huis ben je kind zolang je in mijn huis woont. Ik zal je na gelang je leeftijd meer ruimte gaan geven. Maar zolang je bij mij woont heb je verantwoording af te dragen aan je ouders. De bewegingsvrijheid die je krijgt, staat gelijk aan de verantwoordelijkheid die je weet te dragen. Ben je onverantwoordelijk, maar je vind dat omdat je 17 bent dat ik je niets kan zeggen. Dan gaan we het punt naderen, waarbij dit schip te klein aan het worden is voor 1 kapitein en 1 matroos met voorbarige kapiteins ambities.

- Ik koop wat ik wil met mijn geld, daar hebben mijn ouders niets over te zeggen.

In grote lijnen ben ik het hiermee eens. Als je zelf werkt en je verdient daarmee je geld. Dan heb je het recht om in grote lijnen zelf te bepalen wat je met dat geld doet. MAAR!!! in mijn huis gelden ook regels en deze worden door niets en niemand gebroken. Voorbeeld: je bent 16 jaar en je werk, met je geld wil je een tattoo zetten. Dit gaat helaas niet gebeuren, want onder mijn dak blijft je lichaam zonder mijn toestemming tattoo loos.

- Ze is nu 16, ze is oud en wijs genoeg.

Oud en wijs is een uitspraak, maar daarmee nog geen gegeven. Als ouder en opvoeder is het mijn taak om er voor te zorgen dat je oud en wijs genoeg wordt. Daarmee ben ik ook de gene die de resultaten behoord te toetsen. En als mijn kind voor deze toets zakt, dan zijn de woorden oud en wijs...... Just Words!!

- Je kan het ze verbieden, maar ze doen het toch.

"I rather loose you then lead you astray" of terwijl "ik raak je liever kwijt, dan dat ik je laat verdwalen". Angst om onze kinderen kwijt te raken, verleid ons om van ons pad van guidance af te stappen en mee te gaan in de route die zij voor ons uitstippelen. Met als mogelijk gevolg dat zowel kind als ouder verdwalen, waarbij het kind de ouder aankijkt met de verwachting de weg terug wel te weten. Met deze woorden bedoel ik absoluut niet, dat je stug moet zijn in je visie en nooit eens mee moet gaan met de veranderingen aangegeven door je kind. Maar blijf wel het kompas in het leven van jullie beide nou lettend in de gaten houden.

- Ik was vroeger ook zo, maar het is met mij ook goed gekomen.

In de naam van mijn movement L.I.F.E., staat de "E" voor Evolve. Dit betekend ontwikkelen en staat voor het je zelf toelaten te ontwikkelen als mens. Dat wat jij gedaan hebt, ervaren hebt en momenteel weet dat niet goed voor je is. Dat kan je inzetten als kennis en maar niet als excuus. Het is onze taak als opvoeders om ons levenspad bewust te bewandelen, alle ervaringen op te slaan in ons geheugen. En deze vervolgens als een levens map te overhandigen aan de volgende generatie. Niet met als dwang dat ze hem moeten volgen, maar als leidraad waar langs ze kunnen ontwikkelen als individu in direct contact met deze samenleving.

Love restricts Freedom, but it does not have to restrict L.I.F.E. For we most definitely are friendly, but with our kids we do not always have to be friends.

Mijn persoonljke visie op onze relatie lijn met onze kinderen:
Kind: They will love you
Tiener: They tent to dislike you
Ouder van Baby: They will grow to understand you
Ouder van tiener: They will respect you
Ouder van een volwassenen: They will love you again


Deel aub uw visie, mening of advies met ons. Want ik beweer niet dat mijn kijk of het leven de juiste is, maar ik wil alles bespreekbaar maken zodat we van elkaar leren.

Live L.I.F.E!!

Gr. Angelo Bromet