JE KAN HET ZE VERBIEDEN, MAAR ZE DOEN HET TOCH!!

Hey mensen voordat ik aan mijn artikel begin, wil ik even uitleggen waarom ik zondag niets heb gepost op mijn blog. Ik had maandag samen met mijn L.I.F.E Team een project op het Augustinus College in Amsterdam Zuidoost. En ik wou me heel graag laten inspireren, door de gesprekken die er gevoerd zouden worden. We hebben de hele dag een breed aanbod gecreëerd voor de jongeren. En mijn aandeel was een verdiepings gesprek over mijn eerdere topic "Gewiept en Gepost".

Ik kan jullie zeggen het waren 3 hele bijzondere sessies. En naar mijn mening, we hebben nog een lange weg te gaan.

Voor vandaag wil ik het op mijn blog hebben over de termen fatsoen, respect of terwijl normen en waarden.

Ik zat tijdens een van de workshops in het aan mij toegewezen lokaal. En terwijl ik aan het vertellen was, reageerde rechts van mij een meisje op iets dat een ander meisje zei. En in haar reactie vond ze het zinvol om af te sluiten met fuck you, kauolo bitch (met een trotse glimlach). Iets eerder op de dag liep ik de school binnen en een jonge man die achter mij stond vroeg aan een andere jonge of hij misschien de deur voor hem kon open houden. Maar dit zei hij op een iets andere manier dan ik verwacht had. Zijn exacte woorden waren, hou die kanker deur dan vast.

Ik stoor me bij deze twee voorbeelden aan een tweetal dingen.

1) Waarom de jongeren denken dat het de normaalste zaak van de wereld is om zo tegen elkaar te praten.
2) Dat niemand er moeite mee heeft, om in bij zijnde van een volwassen iemand zich zo uit te laten

Als ik les zou geven op een middelbare school, zou ik moeite hebben met het feit dat je de hele dag zoveel ongepaste woorden hoort en dat het lijkt als of het gros van de docenten van tegenwoordig de hoop heeft opgegeven dat het met deze Gilles de la Tourette generatie wat dat betreft ooit nog goed komt.

Maar waarom stoort het deze jongeren niet, om in bij zijnde van ouderen zo tegen elkaar en over elkaar te praten. Wat is er gebeurd met de tijd dat je donders goed wist dat de taal die je op straat onder je vrienden uitkraamt, niet gepast is en dat je in bij zijnde van mensen die ouder dan jou zijn je je nooit zo zou mogen uiten.

Ik denk dat we de afgelopen jaren te veel hebben toegestaan. Vele onder ons hebben het opvoeden ingeruild voor grootbrengen. Bij het opvoeden staan de normen en waarden centraal, bij groot brengen eten/drinken en een dak boven je hoofd. Ondanks dat deze normen en waarden per etnische groep zou kunnen verschillen, zullen ze in de basis voor zover ik weet veelal gelijk zijn.

Volwassen mensen in de opvoedkundige sector (welzijnswerkers, leerkrachten etc) willen soms te populair doen en zetten te veel in op het aardig gevonden worden. Is dit nu wel de oplossing, moeten we vrienden willen zijn en is het van belang dat de jongeren ons tof vinden. Of is er een andere manier om in de ogen van de jongeren op de ranglijst op een hogere plek terecht te komen. Ik geef hierbij niemand de schuld en wil zeker ook niet met de vinger wijzen naar bepaalde individuen. Ik constateer en geef weer wat ik denk dat in de loop der jaren extreem scheef is gaan groeien.

Ik vind het heel leuk om met jongeren te werken en het voor de klas staan is zeker wel iets dat ik in de toekomst vaker zou willen doen. Misschien is het omdat ik iedere keer een gast docent ben en dat de jongeren daar iets meer rekening mee houden. Maar ik gebruik tijdens mijn lessen heel veel humor, maar denk dat ik ook best wel streng ben. Wangedrag en onbehoorlijk taalgebruik sta ik niet toe, niet tijdens mijn lessen niet in de wandelgangen en ook niet tijdens de opvoeding van mijn eigen kinderen. En tot nu toe heb ik mogen ervaren dat mijn strengen, doch rechtvaardige, humoristische en af en toe dissende werkwijze goed aansluit op wat de jongeren nodig blijken te hebben om zich naar behoren te gedragen.

Mij lijkt het leuk om een keer met een groep jongeren en opvoedkundige (beroepsmatig of ouder/verzorgers) in dialoog te treden, om het opvoeden "de hoe, wat en waar vragen" centraal te stellen en er samen een nieuwe frisse blik op te werpen. Want als de jeugd de toekomst is, waarom zetten we niet alles op alles om deze toekomst zeker te stellen.

onderwerpen waar ik het dan over zou willen hebben zijn:

- Taal gebruik
- Materialisme
- Respect voor ouderen
- Sexualiteit
- Peer pressure
- Gedrag thuis en op straat
- Groot brengen vs opvoeden
- Normen en Waarde vervaging
- Wie is jou kind, weet jij dat?

Dit zijn tevens onderwerpen waar ik het in de komende weken op mijn blog over wil gaan hebben. Ik zeg niet dat dit the lost generation is. Maar durf wel te stellen dat ik merk dat een hoop jongeren zelf de wiel opnieuw aan het uitvinden zijn. Dat ze in sommige gevallen zich zelf "letterlijk" aan het opvoeden zijn. En dit kan toch echt niet de bedoeling zijn.

Ondanks ze doen als of ze de wijsheid in pacht hebben, zie ik in hun ogen de hunkering naar richting, guidens en structuur. Maar dit moet op een gefaseerde en doordachte wijze worden geinplementeerd, zodat ze zich niet gaan afzetten tegen wat hun meegegeven word. Maar dat ze zonder het te weten, zich zelf aan het herprogrammeren zijn.

Nu ga ik ook even extreem doen in mijn uitspraken, ik wil een verbod op de zin. JE KAN HET ZE VERBIEDEN, MAAR ZE DOEN HET TOCH. Ik vind dit zo'n een passieve, nee correctie een BULLSHIT (excuse my French) uitspraak. Waar is dan de grens, waarom uberhaubt opvoeden. Ik hoor deze uitspraak zo vaak, zowel van opvoeders als binnen de welzijns sector. Deze zin is de basis van veel van onze problemen. Is dit typisch een Nederlandse uitspraak, werkt dit wel bij Nederlandse opvoeding, werkt dit niet bij de nieuwe Nederlanders die van een wat strengere cultuur afkomstig zijn. People help me out on this one, want ik wil deze uitspraak begrijpen of voor goed verbannen en een nieuwe zin daarvoor in de plaats gaan formuleren.

Struisvogel politiek is niet de oplossing, je ogen dicht knijpen en hopen dat als je ze weer open doet alle problemen zijn opgelost heeft nog nooit gewerkt. De problemen onder ogen zien en alles op alles zetten om een oplossing te vinden, is wat er moet gebeuren. We kunnen als wel denkende zoogdieren mensen naar de freaking maan sturen, maar hoe we het met onze jeugd moeten doen is een wiskundig raadsel, die zelfs de grootste breinen onder ons niet hebben kunnen oplossen.

Mijn vrouw zei laatst: Als je een hond neemt ga je er mee trainen, je gaat lessen volgen omdat je weet dat er mensen zijn die jouw kunnen leren om de basis commando's onder de knie te krijgen. Kosten nog moetje worden gespaard om deze trouwe viervoeter onderdeel te maken van het gezin. Maar als het om onze kinderen gaat, laten we ze mee varen op de golven van de samenleving in de hoop dat het op de juiste plek stand.

Men zegt wel eens het is in Gods handen, maar als God ons in zijn even beeld heeft gemaakt. Zijn onze handen het verlengstuk van de zijne en ligt de bal dus in onze hoek.

Mijn vraag aan ons:
Wie zijn onze kinderen echt?
Weten wij wat ze buitens huis doen en of onze opvoeding nog wordt meegenomen?
Wanneer zijn we voor het laatst gaan kijken opschool, tijdens schooltijd, om te zien hoe ze zich gedragen?


Een taak voor ons:
Ga deze week in gesprek met je kinderen, heb je geen kids, praat met een neefje of nichtje en vraag;
Wie ben jij?
Waar wil je heen?
Wat heb je van mij nodig?

Ook nodig ik jullie uit om jullie meningen als comments op de blog te posten, zodat we van elkaar kunnen leren.

Dit was het weer voor deze week.

Having Kids is not a choice for the moment, Your in it for L.I.F.E.!!!