"If the mountain was smooth, you could not climb it"

Net als iedere week, probeer ik vandaag weer een onderwerp te bespreken die is voortgekomen uit de verschillende gesprekken die ik heb gehad met jongeren uit mijn directe omgeving.

Dit keer gaat het over de politiek.

Tijdens een gesprek op het werk, werd de vraag aan mij gesteld waarom het voor de locale politiek zo moeilijk is om goed aan te sluiten op de behoefte van de jongeren en of ik denk dat het met Amsterdam Zuidoost ooit goed gaat komen.

Ik vind dit een moeilijke maar zeer relevante vraag, zeker als dit vanuit de jongeren zelf komt.

Ik denk dat we te veel te maken hebben met een "reactie" politiek en een "reactie" ambtelijk systeem. Wat ik hiermee bedoel is, dat als je een situatie niet volledig onder controle hebt, je soms te veel gaat toegeven aan paniek voetbal (achter de feiten aan lopen). Als of we bij een dijk staan, die al een aantal jaren terug gerepareerd had moeten worden. Maar vanwege het verzuim van de juiste zorg, op dit moment vol gaten begint te lopen. Omdat er dan een straal water door de dijk schiet, ga je dit gaatje dichten. Maar wat als er aan meerdere kanten gaten ontstaan. hoe los je dit dan op. Ga je achter de gaten aan rennen, of weet je nu wel je verantwoordelijkheid te pakken en ga je het probleem voor eens en voor altijd oplossen.

Ik denk dat op dit moment de dijken het aan het begeven zijn. En de politiek dit wel erkend, maar niet volledig weet hoe ze dit moeten repareren. Maar om de positie van leider niet te verliezen, over wilt komen als of ze dit wel de baas zijn.

Vandaar dat de groepen die problemen veroorzaken, te vaak te veel aandacht krijgen. Zij zijn het water dat door de dijken stroomt. Zij zijn de zichtbare tekens van het falen van ons politiek en het ambtelijk systeem op zeer cruciale punten.

Ik ben vaak ik gesprek met verschillende personen uit de politiek. En ik moet zeggen dat tijdens deze 1 op 1 gesprekken of groepsdialogen, ik zeer te spreken ben over bijna alle individuen vanuit de politiek. Maar op het moment dat ik de raadskamer binnen kom en naar een raadsvergadering ga luisteren, krijg ik het gevoel dat wij als stadsdeel bewoners leiden onder het volgende.

Het komt over als of, wanneer 1 partij JA zegt, de ander automatisch NEE zegt. Men wilt het vaak gewoon weg niet eens zijn met elkaar. Vergaderingen duren uren en gaan door tot na de geplande tijd. Meestal omdat de leden het nodig vinden om te gaan lopen mieren neuken om minuscule zaken als woordjes en zinnen, versprekingen en contradicties. (Voor wie benieuwd is of ik gelijk heb, raad ik je aan om deze vergaderingen online te volgen. Dan zie je precies wat ik bedoel).

Deze mensen discussiëren af en toe over NIETS, NOPES, NADA.

Ik heb het hier over (over het algemeen) zeer kundige mensen, die tijdens 1 op 1 gesprekken je echt goed kunnen vertellen wie ze zijn en waar ze voor staan. Oprechte mensen met echt een hart voor Amsterdam Zuidoost. Maar binnen hun functie, raken ze verstrikt en verstikt in en door de politiek en het politieke spel.

Waar ik denk dat Zuidoost behoefte aan heeft is 1 politiek, 1 stem en 1 visie. Sommige zaken moeten gewoon door de politiek zonder partij belangen onder de loep worden genomen en met een visie uit worden gewerkt. Zaken als onderwijs, welzijn, economie en de stand van zaken rondom jongeren. Mogen geen zaken zijn waar het partij belang een stagnatie op zou kunnen zijn. Hiervoor geld niet de wet van de hardste schreeuwer of de grootste partij. Maar het besef wat er voor nodig is om deze zaken aan te sturen en indien nodig op de goede rails te krijgen.

We hebben het over wangedrag onder de jongeren, gangvorming binnen de samenleving en desocialisatie van de bewoners. Maar ik heb het idee dat is een reflectie is van waar onze politiek ook staat.

Wangedrag: Niemand laat elkaar uitspreken tijdens de politieke vergaderingen. Men legt elkaar woorden in de mond die niet als zodanig geuit zijn en de wandelgangen gesprekken, zijn evenredig aan de Mamjo internet roddels alleen met iets minder platte inhoudt.

Gangvorming: De eigen partijbelangen gaan voor de belangen van de samenleving. De constante strijd tussen grote en kleine partijen/gangs is de brandstof die de motor laat lopen. Het gaat om eigen belangen, kleuren, allianties sluiten en laten zien dat je de boel wel onder controle hebt.

Desocialisatie: Ga als 1 politiek, samen de wijk in. Ervaar de wijk en maak kennis met de bevolking. Dit moet ook buiten verkiezingstijd gebeuren. Laat zelf die cohesie zien voordat je het een ander oplegd en agree to disagree op sommige punten, zodat jullie verder kunnen met het ondernemen van actie ten behoeven van het volk. De bekende woorden "Nooit ben je hier", waren niet alleen een uiting van emoties, maar ook een feit. Laten dit woorden uit het verleden zijn die in het heden niet meer mogen gelden.

Dit stadsdeel heeft behoefte aan leiders die keuzes maken en deze keuzes goed kunnen uitleggen. Transparantie is the key, laat zien waar je heen wilt en welke rol de samenleving zoals het nu is samengesteld daarin speelt. Vragen als wil je met deze bewoners verder of gaat het alleen maar over de nieuwe (ingevlogen) middenklassen. Wat kan je doen voor het behoud van afgestudeerde jongeren wiens wortels in Zuidoost liggen. En wat ga je doen aan het bijdraaien van de (in negatieve zin) ontwikkelingen van de straat cultuur, mogen zo langzamerhand beantwoord worden.

Over de vraag of het met onze jongeren wel goed gaat komen, kan ik het volgende zeggen.

Ik ben van mening dat het alleen maar goed komt als er een grootschalige cultuur omslag gaat plaats vinden. Hiermee bedoel ik dat KWALITEIT en GOEDGEDRAG de norm gaan worden. Weg met de vrijblijvendheid op plekken, waar MOETEN de norm zou moeten zijn. Weg met de hangmatten van de samenleving, maar de draagkracht van de vangnetten duidelijker maken. Ouder participatie op een aantal scholen afdwingen, maar dan ook op deze scholen het niveau van lesgeven verhogen. Zodat men kan kiezen en hopelijk op korte termijn het verschil gaan zien tussen moeten en willen. Wie durft deze samenleving in zijn totaliteit te heropvoeden. Wie durft ouder te zeggen, dat het opvoeden beter moet en kan laten zien dat het ook beter kan.

Maak van negativiteit de minderheid. Door van positiviteit de zichtbare meerderheid te maken.

En als laatste ingrediënt, een ieder die al positief bezig is. Maar dit in alle stilte doet, gaat in mijn visie behoren tot het stilzwijgend probleem. Het niet hebben van de drang om je te laten horen, terwijl je goed leeft of zoveel goeds doet voor de samenleving, is een mooi karakter eigenschap (bescheidenheid). Maar in de staat waar wij nu staan, vind ik het zwijgen een groot probleem. Aangezien vele onder ons denken dat jullie niet zwijgen, maar gewoon weg niet bestaan.

Wie durft de reset knop in te drukken, met de kans dat een groep die de actuele gang van zaken prettig vond, boos gaat worden. Wie is de leider die ziet dat verandering soms pas op langere termijn een verbetering is.

Voor dat iemand die verslaaft is kan afkicken, gaat hij door een onverdraaglijk periode van pijn, twijfels en zelfreflectie. Haalt hij het, dan kan hij zijn leven terug krijgen. Haalt hij dit niet, vervalt hij weer in de zelfde put waar hij vandaag kwam.

"If the mountain was smooth, you could not climb it"

Let's live LIFE together!

Angelo Bromet