"If the mountain was smooth, you could not climb it"

Net als iedere week, probeer ik vandaag weer een onderwerp te bespreken die is voortgekomen uit de verschillende gesprekken die ik heb gehad met jongeren uit mijn directe omgeving.

Dit keer gaat het over de politiek.

Tijdens een gesprek op het werk, werd de vraag aan mij gesteld waarom het voor de locale politiek zo moeilijk is om goed aan te sluiten op de behoefte van de jongeren en of ik denk dat het met Amsterdam Zuidoost ooit goed gaat komen.

Ik vind dit een moeilijke maar zeer relevante vraag, zeker als dit vanuit de jongeren zelf komt.

Ik denk dat we te veel te maken hebben met een "reactie" politiek en een "reactie" ambtelijk systeem. Wat ik hiermee bedoel is, dat als je een situatie niet volledig onder controle hebt, je soms te veel gaat toegeven aan paniek voetbal (achter de feiten aan lopen). Als of we bij een dijk staan, die al een aantal jaren terug gerepareerd had moeten worden. Maar vanwege het verzuim van de juiste zorg, op dit moment vol gaten begint te lopen. Omdat er dan een straal water door de dijk schiet, ga je dit gaatje dichten. Maar wat als er aan meerdere kanten gaten ontstaan. hoe los je dit dan op. Ga je achter de gaten aan rennen, of weet je nu wel je verantwoordelijkheid te pakken en ga je het probleem voor eens en voor altijd oplossen.

Ik denk dat op dit moment de dijken het aan het begeven zijn. En de politiek dit wel erkend, maar niet volledig weet hoe ze dit moeten repareren. Maar om de positie van leider niet te verliezen, over wilt komen als of ze dit wel de baas zijn.

Vandaar dat de groepen die problemen veroorzaken, te vaak te veel aandacht krijgen. Zij zijn het water dat door de dijken stroomt. Zij zijn de zichtbare tekens van het falen van ons politiek en het ambtelijk systeem op zeer cruciale punten.

Ik ben vaak ik gesprek met verschillende personen uit de politiek. En ik moet zeggen dat tijdens deze 1 op 1 gesprekken of groepsdialogen, ik zeer te spreken ben over bijna alle individuen vanuit de politiek. Maar op het moment dat ik de raadskamer binnen kom en naar een raadsvergadering ga luisteren, krijg ik het gevoel dat wij als stadsdeel bewoners leiden onder het volgende.

Het komt over als of, wanneer 1 partij JA zegt, de ander automatisch NEE zegt. Men wilt het vaak gewoon weg niet eens zijn met elkaar. Vergaderingen duren uren en gaan door tot na de geplande tijd. Meestal omdat de leden het nodig vinden om te gaan lopen mieren neuken om minuscule zaken als woordjes en zinnen, versprekingen en contradicties. (Voor wie benieuwd is of ik gelijk heb, raad ik je aan om deze vergaderingen online te volgen. Dan zie je precies wat ik bedoel).

Deze mensen discussiëren af en toe over NIETS, NOPES, NADA.

Ik heb het hier over (over het algemeen) zeer kundige mensen, die tijdens 1 op 1 gesprekken je echt goed kunnen vertellen wie ze zijn en waar ze voor staan. Oprechte mensen met echt een hart voor Amsterdam Zuidoost. Maar binnen hun functie, raken ze verstrikt en verstikt in en door de politiek en het politieke spel.

Waar ik denk dat Zuidoost behoefte aan heeft is 1 politiek, 1 stem en 1 visie. Sommige zaken moeten gewoon door de politiek zonder partij belangen onder de loep worden genomen en met een visie uit worden gewerkt. Zaken als onderwijs, welzijn, economie en de stand van zaken rondom jongeren. Mogen geen zaken zijn waar het partij belang een stagnatie op zou kunnen zijn. Hiervoor geld niet de wet van de hardste schreeuwer of de grootste partij. Maar het besef wat er voor nodig is om deze zaken aan te sturen en indien nodig op de goede rails te krijgen.

We hebben het over wangedrag onder de jongeren, gangvorming binnen de samenleving en desocialisatie van de bewoners. Maar ik heb het idee dat is een reflectie is van waar onze politiek ook staat.

Wangedrag: Niemand laat elkaar uitspreken tijdens de politieke vergaderingen. Men legt elkaar woorden in de mond die niet als zodanig geuit zijn en de wandelgangen gesprekken, zijn evenredig aan de Mamjo internet roddels alleen met iets minder platte inhoudt.

Gangvorming: De eigen partijbelangen gaan voor de belangen van de samenleving. De constante strijd tussen grote en kleine partijen/gangs is de brandstof die de motor laat lopen. Het gaat om eigen belangen, kleuren, allianties sluiten en laten zien dat je de boel wel onder controle hebt.

Desocialisatie: Ga als 1 politiek, samen de wijk in. Ervaar de wijk en maak kennis met de bevolking. Dit moet ook buiten verkiezingstijd gebeuren. Laat zelf die cohesie zien voordat je het een ander oplegd en agree to disagree op sommige punten, zodat jullie verder kunnen met het ondernemen van actie ten behoeven van het volk. De bekende woorden "Nooit ben je hier", waren niet alleen een uiting van emoties, maar ook een feit. Laten dit woorden uit het verleden zijn die in het heden niet meer mogen gelden.

Dit stadsdeel heeft behoefte aan leiders die keuzes maken en deze keuzes goed kunnen uitleggen. Transparantie is the key, laat zien waar je heen wilt en welke rol de samenleving zoals het nu is samengesteld daarin speelt. Vragen als wil je met deze bewoners verder of gaat het alleen maar over de nieuwe (ingevlogen) middenklassen. Wat kan je doen voor het behoud van afgestudeerde jongeren wiens wortels in Zuidoost liggen. En wat ga je doen aan het bijdraaien van de (in negatieve zin) ontwikkelingen van de straat cultuur, mogen zo langzamerhand beantwoord worden.

Over de vraag of het met onze jongeren wel goed gaat komen, kan ik het volgende zeggen.

Ik ben van mening dat het alleen maar goed komt als er een grootschalige cultuur omslag gaat plaats vinden. Hiermee bedoel ik dat KWALITEIT en GOEDGEDRAG de norm gaan worden. Weg met de vrijblijvendheid op plekken, waar MOETEN de norm zou moeten zijn. Weg met de hangmatten van de samenleving, maar de draagkracht van de vangnetten duidelijker maken. Ouder participatie op een aantal scholen afdwingen, maar dan ook op deze scholen het niveau van lesgeven verhogen. Zodat men kan kiezen en hopelijk op korte termijn het verschil gaan zien tussen moeten en willen. Wie durft deze samenleving in zijn totaliteit te heropvoeden. Wie durft ouder te zeggen, dat het opvoeden beter moet en kan laten zien dat het ook beter kan.

Maak van negativiteit de minderheid. Door van positiviteit de zichtbare meerderheid te maken.

En als laatste ingrediënt, een ieder die al positief bezig is. Maar dit in alle stilte doet, gaat in mijn visie behoren tot het stilzwijgend probleem. Het niet hebben van de drang om je te laten horen, terwijl je goed leeft of zoveel goeds doet voor de samenleving, is een mooi karakter eigenschap (bescheidenheid). Maar in de staat waar wij nu staan, vind ik het zwijgen een groot probleem. Aangezien vele onder ons denken dat jullie niet zwijgen, maar gewoon weg niet bestaan.

Wie durft de reset knop in te drukken, met de kans dat een groep die de actuele gang van zaken prettig vond, boos gaat worden. Wie is de leider die ziet dat verandering soms pas op langere termijn een verbetering is.

Voor dat iemand die verslaaft is kan afkicken, gaat hij door een onverdraaglijk periode van pijn, twijfels en zelfreflectie. Haalt hij het, dan kan hij zijn leven terug krijgen. Haalt hij dit niet, vervalt hij weer in de zelfde put waar hij vandaag kwam.

"If the mountain was smooth, you could not climb it"

Let's live LIFE together!

Angelo Bromet

This is nothing nieuw onder de zon! Maar toch....

Afgelopen 20 Maart was het dan zo ver, ons eerste debat gelinkt aan mijn Blog. Het onderwerp was "Gewiept en Gepost". Ondanks dat het online voor zoveel reacties, vragen en opschudding zorgde, viel het me op dat er zo bar weinig ouders aanwezig waren. Maar gelukkig genoeg waren de jongeren volop aanwezig en hebben we heel breed over en rondom het onderwerp kunnen debatteren.

Een belangrijk stuk van de discussie wat me is bijgebleven, en waar ik gedurende de afgelopen weken ook meerdere malen over heb gesproken met zowel jong als oud heeft meer te maken met de vergelijking tussen Autochtone en Allochtone Nederlanders. En dan met name over welke gevolgen wangedrag heeft voor beide groepen, of deze gelijk zijn of niet.

Tijdens de gesprekken met jong en oud over wangedrag, maakte men vaak de opmerking: Maar denk je dat witte mensen zich niet misdragen. Denk je dat er in witte wijken geen sex wordt bedreven onder de jongeren.

Nou....

Ik denk niet dat er in wijken waar vrijwel alleen Autochtone Nederlanders wonen, gesekst wordt onder de jongeren. IK WEET HET ZEKER! Maar wat willen we bereiken met deze vergelijking, waarom is deze vergelijking van zwart vs wit altijd nodig en so what als iedereen dat doet, wilt dat zeggen dat we ons niet zo druk moeten maken over onze (nieuwe Nederlandse) jongeren.

Even een terug blik op de afgelopen twee weken. Ik was samen met het LIFE team op een middelbare school met ons les aanbod. In iedere klas was er een verdeling in etniciteit, waarbij de meeste jongeren wel bruin waren van huidskleur, maar afkomstig uit een andere delen van de wereld. En wat mij opviel was dat voornamelijk de creools Surinaamse en Antilliaanse jongeren uit de verschillende klassen de drang hadden tot het uiten van een zeer irritante vorm van clownisme (de joker uithangen). In iedere klas was dit weer een verschijnsel dat mij enorm opviel.

Wat is hier nou mis mee? Want witte jongeren doen dat ook, zou dan de opmerking kunnen zijn.

Ik zoek het in de hoek van Netwerken en Tradities.

Het is breed uit bekend dat vele jongeren in Nederland zich tijdens hun studie jaren misdragen in de vorm van zuipen, blowen en lekkere wilde ongebonden sex. This is nothing nieuw onder de zon mensen, dit gaat al decades zo, zeker hier in Nederland en ja ook in jouw buurt. Je bent maar 1x jong zeggen ze vaak, of ach laat ze joh dat deden wij ook toen we jong waren. Dit wordt gezegd omdat de ouders van Nederland zelf toch ook wel goed terecht zijn gekomen, vele hebben nu een goede baan en het wangedrag van het verleden is in het verleden blijven liggen.

Waarom is het dan bij ons nieuwe Nederlanders niet het geval, waarom leid de ontwikkeling van wangedrag tijdens de studie jaren niet tot toch het plukken van de zoete vruchten tijdens de arbeidsjaren.

Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat wij (nieuwe Nederlanders) geen onderdeel zijn van die lang lopende traditie van het opleidingsstelsel naar de arbeidsmarkt in Nederland. Het is alsof er iemand aan het racen is, zijn auto is goed opgang gekomen en hij rijd nu behoorlijk hard. Deze race is al een tijdje gaande en een ieder die aan deze race mee doet, heeft de laps goed onder de knie. Nu komt er iemand die ook aan de race wilt mee doen,maar niet beschikt over een eigen auto. En denk dat hij bij een andere in de rijdende auto kan instappen, zonder dat hij op een snelheid kan komen die gelijk is aan dat van de race. Ik denk dat de nieuwe deelnemer voor paniek en brokken gaat zorgen, hij zal de flow van de wedstrijd opfocken. En niemand zal begrip tonen voor wat hij aan het doen is, terwijl het enige wat hij wilt is deelnemen aan de race zoals het op dit moment gaande is.

Onze jongeren leven hier, zien zich zelf niet als nieuwe Nederlanders en zijn veelal hier geboren. Sterker nog bij vele zijn zelfs hun ouders hier geboren of vanaf kleins opgevoed. Dus is het meer dan logisch dat ze op volle snelheid aan de race willen meedoen. Helaas leven we in een wereld in een land dat ondanks vele dit ontkennen, behoorlijk verdeeld is. De Nederlander heeft als afwijking of zegen om niet teveel in het verleden te kijken. Dit houdt in dat het begrip voor hoe een ander aan de race moet beginnen, hoe de persoon op snelheid moet komen, minimaal is. Zij houden zich niet bezig met hoe hun opbouw en ontwikkeling is verlopen, zij zijn bezig met de hier en nu. Is dit goed of niet goed, nou het is hun goed recht zal ik maar zeggen.

We spelen dubble dutch en hebben eindelijk de slagen van de twee touwen goed onder de knie. Nu wilt mevrouw X er in springen. Maar omdat ze nog niet heeft kunnen oefenen, in tegenstelling tot ons, gaat het de eerste paar keren fout. Dit is rede genoeg om haar niet meer mee te laten doen, zij wordt nu buitengesloten. Dit omdat wij niet kijken naar hoeveel tijd het ons heeft gekost om dit spel onder de knie te krijgen, maar we zijn bezig met wat wij nu weten en kunnen uitvoeren. Ya understand what i mean?

In Amerika heeft de volledige verdeling van groepen geleid tot veel pijn en verdriet, maar ook voor de mogelijkheid om een eigen race te beginnen. Het bouwen van een eigen platform met zijn eigen regels en tradities. Maar met altijd een blik op wat the rulingclass aan het doen was. De blik op wat de anderen deden was hun drive en het platform wat ze bouwden was hun eigen ontwikkelingsveld. En omdat de rulingclass zich niet bezig hield met de ontwikkelingen op dit nieuwe platform, hebben de nieuwe deelnemers in de schaduw zich kunnen ontwikkelen tot gedegen deelnemers aan iedere race op elk niveau.

Nu zijn vele van hun klaar om het wereldwijde speel veld te betreden en spreken de resultaten die we zien voor zich. Natuurlijk blijven er in Amerika genoeg niet participerende mensen over. Maar het was meer bedoeld om aan te geven hoe eigen tradities zorgen voor het voorkomen dat we leiden onder grootschalig uitsluiting van deze jonge generatie.

Het probleem die ik zie onder onze jongeren, zal op drie vlakken moeten worden aangepakt.
1) De ouders moeten hun kinderen veel beter voorbereiden en informeren over hoe te participeren in deze samenleving waar zij deel van uitmaken. (een vraag die hierbij ontstaat is, weten deze ouders het zelf wel)
2) De docenten van de scholen zullen hun verantwoordelijkheid moet nemen om hun jongeren veel beter klaar te stomen voor de vervolg opleidingen en de werkvloer. (ik zie teveel aanpassingen aan het niveau van de jongeren, dumming down.)
3) Nieuwe Nederlanders die al volop op de werkvloer mee draaien, moeten vaker in contact treden met die gene die nog in ontwikkeling zijn. (vaak zijn deze personen ook niet meer instaat begrip te tonen voor wangedrag van jongeren, ze kunnen zich niet meer herinneren hoe zij waren of beroepen zich of het feit nooit zo te zijn geweest)

Niets doen aan de staat waarin we verkeren, lijkt mij geen optie. Als we ieder voor ons zelf, onze kinderen en een paar extra kids zorg dragen. Then we should all be taken care off. En kan niemand zich meer beroepen op "Ik wist het niet" of "Ik heb de kans niet gehad". Die gene die dan toch de keus maken, zullen in ieder geval beschikken over de juiste kennis om op het moment van het willen switchen dit ook te kunnen.

We hebben als mens nog een lange weg te gaan. We leven in een multi culturele samenleving, maar wie de sla niet hutselt zal er voor zorgen dat niet iedereen alle smaken en lagen op zijn bord zal krijgen. En ondanks we dan met zijn alle aan 1 tafel zitten, hebben we toch niet van deze zelfde maaltijd genoten. Hoe SAMEN is onze samenleving dan?

Tot de volgende keer.

Gr

Angelo Bromet

JE KAN HET ZE VERBIEDEN, MAAR ZE DOEN HET TOCH!!

Hey mensen voordat ik aan mijn artikel begin, wil ik even uitleggen waarom ik zondag niets heb gepost op mijn blog. Ik had maandag samen met mijn L.I.F.E Team een project op het Augustinus College in Amsterdam Zuidoost. En ik wou me heel graag laten inspireren, door de gesprekken die er gevoerd zouden worden. We hebben de hele dag een breed aanbod gecreëerd voor de jongeren. En mijn aandeel was een verdiepings gesprek over mijn eerdere topic "Gewiept en Gepost".

Ik kan jullie zeggen het waren 3 hele bijzondere sessies. En naar mijn mening, we hebben nog een lange weg te gaan.

Voor vandaag wil ik het op mijn blog hebben over de termen fatsoen, respect of terwijl normen en waarden.

Ik zat tijdens een van de workshops in het aan mij toegewezen lokaal. En terwijl ik aan het vertellen was, reageerde rechts van mij een meisje op iets dat een ander meisje zei. En in haar reactie vond ze het zinvol om af te sluiten met fuck you, kauolo bitch (met een trotse glimlach). Iets eerder op de dag liep ik de school binnen en een jonge man die achter mij stond vroeg aan een andere jonge of hij misschien de deur voor hem kon open houden. Maar dit zei hij op een iets andere manier dan ik verwacht had. Zijn exacte woorden waren, hou die kanker deur dan vast.

Ik stoor me bij deze twee voorbeelden aan een tweetal dingen.

1) Waarom de jongeren denken dat het de normaalste zaak van de wereld is om zo tegen elkaar te praten.
2) Dat niemand er moeite mee heeft, om in bij zijnde van een volwassen iemand zich zo uit te laten

Als ik les zou geven op een middelbare school, zou ik moeite hebben met het feit dat je de hele dag zoveel ongepaste woorden hoort en dat het lijkt als of het gros van de docenten van tegenwoordig de hoop heeft opgegeven dat het met deze Gilles de la Tourette generatie wat dat betreft ooit nog goed komt.

Maar waarom stoort het deze jongeren niet, om in bij zijnde van ouderen zo tegen elkaar en over elkaar te praten. Wat is er gebeurd met de tijd dat je donders goed wist dat de taal die je op straat onder je vrienden uitkraamt, niet gepast is en dat je in bij zijnde van mensen die ouder dan jou zijn je je nooit zo zou mogen uiten.

Ik denk dat we de afgelopen jaren te veel hebben toegestaan. Vele onder ons hebben het opvoeden ingeruild voor grootbrengen. Bij het opvoeden staan de normen en waarden centraal, bij groot brengen eten/drinken en een dak boven je hoofd. Ondanks dat deze normen en waarden per etnische groep zou kunnen verschillen, zullen ze in de basis voor zover ik weet veelal gelijk zijn.

Volwassen mensen in de opvoedkundige sector (welzijnswerkers, leerkrachten etc) willen soms te populair doen en zetten te veel in op het aardig gevonden worden. Is dit nu wel de oplossing, moeten we vrienden willen zijn en is het van belang dat de jongeren ons tof vinden. Of is er een andere manier om in de ogen van de jongeren op de ranglijst op een hogere plek terecht te komen. Ik geef hierbij niemand de schuld en wil zeker ook niet met de vinger wijzen naar bepaalde individuen. Ik constateer en geef weer wat ik denk dat in de loop der jaren extreem scheef is gaan groeien.

Ik vind het heel leuk om met jongeren te werken en het voor de klas staan is zeker wel iets dat ik in de toekomst vaker zou willen doen. Misschien is het omdat ik iedere keer een gast docent ben en dat de jongeren daar iets meer rekening mee houden. Maar ik gebruik tijdens mijn lessen heel veel humor, maar denk dat ik ook best wel streng ben. Wangedrag en onbehoorlijk taalgebruik sta ik niet toe, niet tijdens mijn lessen niet in de wandelgangen en ook niet tijdens de opvoeding van mijn eigen kinderen. En tot nu toe heb ik mogen ervaren dat mijn strengen, doch rechtvaardige, humoristische en af en toe dissende werkwijze goed aansluit op wat de jongeren nodig blijken te hebben om zich naar behoren te gedragen.

Mij lijkt het leuk om een keer met een groep jongeren en opvoedkundige (beroepsmatig of ouder/verzorgers) in dialoog te treden, om het opvoeden "de hoe, wat en waar vragen" centraal te stellen en er samen een nieuwe frisse blik op te werpen. Want als de jeugd de toekomst is, waarom zetten we niet alles op alles om deze toekomst zeker te stellen.

onderwerpen waar ik het dan over zou willen hebben zijn:

- Taal gebruik
- Materialisme
- Respect voor ouderen
- Sexualiteit
- Peer pressure
- Gedrag thuis en op straat
- Groot brengen vs opvoeden
- Normen en Waarde vervaging
- Wie is jou kind, weet jij dat?

Dit zijn tevens onderwerpen waar ik het in de komende weken op mijn blog over wil gaan hebben. Ik zeg niet dat dit the lost generation is. Maar durf wel te stellen dat ik merk dat een hoop jongeren zelf de wiel opnieuw aan het uitvinden zijn. Dat ze in sommige gevallen zich zelf "letterlijk" aan het opvoeden zijn. En dit kan toch echt niet de bedoeling zijn.

Ondanks ze doen als of ze de wijsheid in pacht hebben, zie ik in hun ogen de hunkering naar richting, guidens en structuur. Maar dit moet op een gefaseerde en doordachte wijze worden geinplementeerd, zodat ze zich niet gaan afzetten tegen wat hun meegegeven word. Maar dat ze zonder het te weten, zich zelf aan het herprogrammeren zijn.

Nu ga ik ook even extreem doen in mijn uitspraken, ik wil een verbod op de zin. JE KAN HET ZE VERBIEDEN, MAAR ZE DOEN HET TOCH. Ik vind dit zo'n een passieve, nee correctie een BULLSHIT (excuse my French) uitspraak. Waar is dan de grens, waarom uberhaubt opvoeden. Ik hoor deze uitspraak zo vaak, zowel van opvoeders als binnen de welzijns sector. Deze zin is de basis van veel van onze problemen. Is dit typisch een Nederlandse uitspraak, werkt dit wel bij Nederlandse opvoeding, werkt dit niet bij de nieuwe Nederlanders die van een wat strengere cultuur afkomstig zijn. People help me out on this one, want ik wil deze uitspraak begrijpen of voor goed verbannen en een nieuwe zin daarvoor in de plaats gaan formuleren.

Struisvogel politiek is niet de oplossing, je ogen dicht knijpen en hopen dat als je ze weer open doet alle problemen zijn opgelost heeft nog nooit gewerkt. De problemen onder ogen zien en alles op alles zetten om een oplossing te vinden, is wat er moet gebeuren. We kunnen als wel denkende zoogdieren mensen naar de freaking maan sturen, maar hoe we het met onze jeugd moeten doen is een wiskundig raadsel, die zelfs de grootste breinen onder ons niet hebben kunnen oplossen.

Mijn vrouw zei laatst: Als je een hond neemt ga je er mee trainen, je gaat lessen volgen omdat je weet dat er mensen zijn die jouw kunnen leren om de basis commando's onder de knie te krijgen. Kosten nog moetje worden gespaard om deze trouwe viervoeter onderdeel te maken van het gezin. Maar als het om onze kinderen gaat, laten we ze mee varen op de golven van de samenleving in de hoop dat het op de juiste plek stand.

Men zegt wel eens het is in Gods handen, maar als God ons in zijn even beeld heeft gemaakt. Zijn onze handen het verlengstuk van de zijne en ligt de bal dus in onze hoek.

Mijn vraag aan ons:
Wie zijn onze kinderen echt?
Weten wij wat ze buitens huis doen en of onze opvoeding nog wordt meegenomen?
Wanneer zijn we voor het laatst gaan kijken opschool, tijdens schooltijd, om te zien hoe ze zich gedragen?


Een taak voor ons:
Ga deze week in gesprek met je kinderen, heb je geen kids, praat met een neefje of nichtje en vraag;
Wie ben jij?
Waar wil je heen?
Wat heb je van mij nodig?

Ook nodig ik jullie uit om jullie meningen als comments op de blog te posten, zodat we van elkaar kunnen leren.

Dit was het weer voor deze week.

Having Kids is not a choice for the moment, Your in it for L.I.F.E.!!!

Guilty until proven innocent

Het was een heftige week vol diepgaande gesprekken en emotionele momenten. Aan de ene kant zeg ik, wauw wat is er veel gaande en aan de andere kant ben ik blij dat in ieder geval mensen met elkaar in dialoog zijn.

Tegen het einde van mijn week was ik in gesprek geraakt met een jonge man (E.). Het ging over dat hij moest voorkomen in April voor een vergrijp die volledig uit zijn verband was getrokken, maar nu wel extreme gevolgen kan gaan hebben voor zijn huidige baan en hiermee zijn toekomst.

Het verhaal in het kort:

Zijn broertje kreeg onterecht een boete vlak voor de politie bureau in Ganzenhoef (Amsterdam Zuidoost), om aan te tonen dat hij er niet me eens was verscheurde hij de ticket. Waarop de politie heb hardhandig aanhield, met meerde mannen in uniform boven op hem sprongen en hem de handboeien om deden. Zijn vriendin die in paniek raakte, belde de heer waarmee ik in gesprek was op in de hoop dat hij misschien kon kijken wat er zou gebeuren met zijn broertje.

De E. (de heer waarmee ik sprak) reed naar het bureau toe om samen met zijn moeder verhaal te gaan halen en er achter te komen wat de volgende stappen zouden zijn voor zijn broertje. Daar aangekomen wou de politie niets loslaten en werd E. totaal genegeerd. Omdat E. het niet vond kunnen dat hij en zijn moeder niet eens werden ingelicht en er op een disrespectvolle wijze tegen ze werd gesproken, werd hij boos en zei hij dat deze agenten als een stel homo's doen. Een uitspraak waar hij nu zeker niet meer achter staat, maar op dat moment vanuit frustratie werd geuit.

Door een agent werd hij tot bedaren geroepen en die vroeg aan hem wat er nou aan de hand was. Voordat E. zijn verhaal had kunnen doen. Kwam er een andere agent uit zijn kantoor, met de mededeling dat hij het even had uitgezocht. En dat de uitspraak "stelletje homo's" een strafbare uitspraak is, dus dat E. even mee moest komen. E. vroeg of hij gearresteerd werd, waarop de agent zij nee. Hierdoor weigerde E. met de agent mee te gaan. Maar dat viel bij de agent niet goed en er ontstond een situatie die binnen enkele minuten uit de hand liep. Er werd een proces verbaal opgemaakt.
Onlangs werd het broertje van E. vrijgesproken, het bleek dat de boete onterecht was. Maar E. moet dus binnen kort als nog voor dit misverstand en uit de hand gelopen situatie terecht staan.

E. is een jongeman man die een goeie bijdragen levert aan de ontwikkeling van jongeren in Zuidoost. Hij is goed geschoold en heeft een goeie baan. Dit is een Zuidoost bewoner met een profiel zoals we die graag bij meerdere van onze jongeren zouden willen zien.

Zijn vraag aan mij was, Angelo hoe gaat mijn toekomst er uitzien als ik schuldig wordt bevonden en hoe kan de politie dit soort dingen doen zonder zich te hoeven verantwoorden.

Mijn visie op dit:

Ten eerste wil ik wel even vermelden: In life you will be held accountable for all your actions, so think be fore you act!!

Ik ben van mening dat de politie moet beschikken over een dikkere huid dan de gemiddelde mens. Dit wilt niet zeggen dat iedereen de politie maar vies en vuil moet kunnen uitschelden. Maar dat de (vooral) jonge agenten, een situatie beter moeten gaan leren inschatten en hun functie niet door angst of irritatie moeten laten leiden.

Wat ik hiermee bedoel is dat er op ons werkveld banen zijn, waarbij de medewerkers meer dan andere te maken zullen hebben met emoties van derde. Iemand die voor een uitkeringsinstantie werkt en een client zijn uitkering moet stop zetten, zal negen van de tien keer geconfronteerd worden met de eerste emoties van de persoon die het slechte nieuws te horen heeft gekregen. Een deurwaarder zal ook niet altijd met open armen worden ontvangen en zal in tegenstelling tot de glazen wasser minder vaak voor een kop koffie worden uitgenodigd.

Nou Ome agent staat in de lijst van most likely to not be liked, misschien wel op de eerste plaatst. Dit weten ze al voordat ze onderdeel worden van de korps. Nu staat jonge "ome" agent midden in een wijk, waarover in de rest van Nederland wordt gesproken op een manier alsof het een oorlogs gebied is. Een wijk waar 80% naast Nederlands ook nog een andere taal spreekt en waarbij het voor iemand die dit alles niet gewend is moeilijk te zien is wie the good guy is en wie de bad guy is. Dus voor sommige om het makkelijk te maken zijn ze allemaal Guilty until proven innocent.

Zo snel als dat Lucky Luck was met het trekken van zijn revolver, zijn Ome en Tante agent met het schrijven van een bon of het maken van een proces verbaal. Er wordt weinig tot niet gebruik gemaakt van de lessen (waar ik van uit ga dat ze deze krijgen) omtrent het inschatten van situaties en het leiden van een situatie tot een zo positief mogelijk eind.

De agent heeft de wet aan zijn zijde en deze bescherm hun, maar beperkt de burger.

Nu ontstaat natuurlijk de vraag, maar waar is de grens. Wanneer heeft een agent gelijk in het trekken van zijn pen and pad.

Ik denk, zodra de menselijke aanpak gefaald heeft, zodra de persoon die staande gehouden is niet meer bereid is om zich (van mens tot mens) respectvol te gedragen (ondanks een herhaaldelijk verzoek van de agent).

Ik zou het jammer vinden als zoveel van onze jongeren slechte ervaring ondergaan met de politie of iemand kennen die op een onmenselijke of onbehoorlijke wijze door een agent is behandeld. Waardoor de afkeer tot de politie in hun visie legitiem is en met alle hedendaagse situaties wordt versterkt. Want dit gaat leiden tot fellere verbale confrontaties, uiting (wat over kan komen) van agressief gedrag. En aan de andere kant de agent, vaak nog onervaren, niet goed op de hoogte van de verschillende culturen en hun natuurlijke gepassioneerde wijze van uiten. Waarbij dit alles bij de individuele agent kan leiden tot enorme alertheid of angst, met drie elementen als hou vast Collega's, Pistool en de Wet.

Collega's: De jongeren vinden, deze steunen elkaar door dik en dun, right en wrong.
Pistool: Ik heb te veel verhalen gehoord, dat jongeren een situatie eng vonden worden, omdat ze zagen dat sommige agenten hun hand bij hun pistool hadden en de veiligheidsriem open zagen staan.
Wet: Iedere agent zegt na het geven van een boete; iedere burger wordt geacht de wet te kennen. Maar hier zijn scholen voor, mensen slagen en mensen falen op deze scholen. Maar ik denk dat meerder deels van de burgers nog nooit op zo'n school is geweest of deze lessen op de middelbare school hebben gekregen. Dus hoe kan dan de verwachting ontstaan dat je het dient te weten?

Mijn advies:

1) Ze zeggen wel, dat je geacht wordt de wet te kennen, maar uit ervaring kan ik meegeven. Dat een jonge man of vrouw die zijn of haar rechten kent. En deze ook nog in keurig ABN weet mede te delen. Door menig agent als lastig of brutaal ervaren wordt. Dus bekijk je situatie, neem in overweging wat er nog meer gaande is in je leven. En of dit moment de moeite waard is om in opstand te komen. Kan je de gevolgen aan, dan zou ik zeggen. Kom op voor je rechten, weet wel wat je zegt en doe. Zorg dat je niet op een strafbare feit betrapt kan worden. En spreek van uit je ratio niet vanuit je emotie.

2) t.a.v. de politie. U bent de vertrouwen van de locale (Zuidoost) jongeren aan het verliezen. De aanpak van de afgelopen jaren heeft voor een deel gewerkt in het terug dringen van sommige gevallen van misdaad. Maar zijn we het met elkaar eens, dat de zelfde aanpak er ook voor heeft gezorgd dat de vertrouwen tussen de nette burgers en de politie enorm is verslechterd. En het lijkt dat het een punt heeft bereikt met nauwelijks kans op herstel. Dit kan nooit de bedoeling geweest zijn, althans daar ga ik vanuit. Ik stel dan ook voor dat jullie naast de aanpak op veelplegers, ook een aanpak op herstel van de gebroken banden zullen moeten gaan creëren. Je zelf de spiegel voorhouden, hand in eigen boezem steken en kijken hoe de oude Ome agent (die in de wijk een sociale, preventieve en wet hanterende functie had) weer onderdeel kan worden van het straat beeld.

Ik hoop dat we de situatie van E. onder de aandacht kunnen brengen en we ervoor kunnen zorgen dat zowel zijn situatie als die van vele andere kunnen worden besproken en opnieuw kunnen worden behandeld. Want als een misverstand en opgelopen emoties, de reden zouden zijn dat een jongeman als E. zijn toekomst enorme schade op loopt. Dan vraag ik me af of we wel met zijn alle (burgers, welzijnswerkers, politiek en justitie) de situatie naar het positieve willen brengen. Of gaan we met zijn alle ons kop in het zand steken en hopen dat als we op een dag weer echt gaan kijken dat het op miraculeuze wijze weer allemaal koek en ei is.

Mijn jongeren zullen me vertrouwen en respecteren als ik: consequent ben, rechtvaardig, bereid om te disciplineren en complimenteus te zijn. Alle ingrediënten zijn nodig voor een succesvolle samenleving!!

Ik zie graag jullie visie op situaties als deze of direct gericht op het verhaal van E. Dit is geen oproep tot opstand tegen de politie, maar wel degelijk een oproep om jouw verhaal kenbaar te maken. Ik hoor veel onvrede over de relatie jongeren en politie, dus laten we in dialoog treden en tot oplossingen komen.

Nou, geniet van the week to come. Blijf met elkaar in dialoog and stay positive in LiFE!

Form Angelo with LiFE

L.I.F.E: Love Inspire (have) Faith Evolve